Πανελλήνιες

Αν με ρωτούσατε στο γυμνάσιο τι γνώμη έχω για τις πανελλήνιες θα έλεγα ότι πρέπει να καταργηθούν, Τώρα ως μελλοντικός εξεταζόμενος βρίσκω τη λογική στο να υπάρχουν γιατί δεν υπάρχει άλλος "δίκαιος" τρόπος για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση αν και μισώ τη ζωή μου αυτή τη στιγμή που πρέπει να διαβάσω.

Αρχικά, να τονιστεί ότι όλο το εκπαιδευτικό σύστημα είναι από άλλο αιώνα και γελοίο. Πηγαίνεις σε δημόσιο σχολείο απλά για να περάσεις την τάξη και προετοιμάζεσαι για τι πανελλαδικές μέσα από το φροντιστήριο, δεν σε νοιάζει τίποτα εκτός από τα 4 μαθήματα που θα δώσεις στις πανελλαδικές και στα κάνει ο καθηγητής του φροντιστηρίου. Δεν γεμίζεις γνώσεις, απλά κάνεις αποστήθιση τύπους, θεωρίες, μεθοδολογίες ακόμη και ολόκληρες σελίδες για να μπορείς να απαντήσεις σε συγκεκριμένες ερωτήσεις. Και ρωτάω, Είναι αυτό λογικό; Τέλος πάντων, ας πούμε ότι είναι γιατί οι εξεταζόμενοι να εξεταστούν σε μαθήματα που δεν θα τους βοηθήσουν ποτέ και σε τίποτε; Θέλω να πω για ποιο λόγο αυτός που θέλει να περάσει μαγειρική να διαβάσει ιστορία, αυτός που θέλει να γίνει γραφίστας μαθηματικά, ο αρχιτέκτονας χημεία, ο γιατρός φυσική και ο γυμναστής μαθηματικά; Αν έχει πάρει κάποιος αθλητής παγκόσμιο πρωτάθλημα γιατί να μπορεί να μπει χωρίς εξετάσεις σε όποια σχολή επιθυμεί και όχι μόνο σε αυτές που σχετίζονται με τον αθλητισμό; Αυτό που λέω είναι εναντίων μου επειδή και εγώ αθλητής είμαι αλλά είναι άδικο ο πρωταθλητής του ποδοσφαίρου να περάσει στη σχολή της ιατρικής στη θέση κάποιου μαθητή που έχει ικανότητες και δεν σταμάτησε να διαβάζει όλη τη χρονιά.

Και φτάνουμε στο θέμα των επιπτώσεων των πανελλαδικών εξετάσεων.
Όσοι έχουν δώσει τις ξέρουν ήδη. Παραπάνω κιλά επειδή κάθε φορά που σταματάς το διάβασμα, ή και ανάμεσα έχει όρεξη για φαγητό και ειδικά κάτι γλυκό. Το άλλο είναι το πολύ άγχος που σε κάνει να διαβάζεις όλη την ώρα, να καίγεσαι από το πολύ διάβασμα, να τρως παραπάνω, να βγάζεις σπυράκια και γενικά ότι προκαλεί το άγχος. Επίσης είναι η χρονιά που πρέπει να βρεις τρόπο να φτιάξεις μια μέρα με 25 ώρες, δεν ξέρω πως αλλά πρέπει. Δεν υπάρχει χρόνο για τους φίλους και έτσι ίσως χάσεις κάποιους, δεν υπάρχει χρόνος για άλλες δραστηριότητες και έτσι εξαιτίας των πανελλαδικών εξετάσεων χαλάνε οι αθλητές από παραπανίσια κιλά και επειδή το να ξαναρχίσεις είναι δύσκολο. Ωστόσο, όμως, δένεσαι με τους ομοιοπαθείς συμμαθητές σου από το σχολείο αφού συζητάτε για τα προβλήματα σας με το διάβασμα, ενώ συγχρόνως μπαίνει στη μέση εκείνη η πενταήμερη εκδρομή  και ενώ έχεις καιρό να διασκεδάσεις λόγω έλλειψης χρόνου, εκείνες τις μέρες ξεσαλώνεις παρέα με τους υπόλοιπους που περνάνε τα ίδια, άλλοι σε μεγαλύτερο και άλλοι σε μικρότερο βαθμό όμως.

Συνεχίζουμε, το κεφάλι μας έχει γίνει μαρμελάδα, το άγχος στα ύψη, το διάβασμα σε γελοίες ώρες νωρίς το πρωί και αργά το βράδυ, για την κούραση τι να πεις; Βαριέμαι και νυστάζω και έχω μάθημα στις 7 και θέλω και να περάσω. Και εδώ που τα λέμε δεν ζούμε, είμαστε νεκροί με τα μάτια ανοιχτά, πάμε σχολείο και περπατάμε αλλά έχουμε φύγει μυστικά και σιωπηλά και έχουμε χωρίσει από το κόσμο σας και τη σκ@τοκοινωνία. Γιατί οι άνθρωποι πεθαίνουν όταν πεθάνουν τα όνειρα τους και εμείς οι έφηβοι έχουμε αφήσει στην άκρη τα όνειρα και κυνηγάμε να βρούμε δουλεία γιατί είμαστε ρομπότ και έτσι μας προγραματισαν, γιατί αυτό προβάλει το σχολείο που οι μεγαλύτεροι φτιάξανε και τώρα παραπονιούνται για τη συμπεριφορά των νέων.

Γιατί τόσα νεύρα;
Δεν είναι προφανές;
Μας μιλάτε σαν να είμαστε παιδιά και περιμένετε συμπεριφορά ενήλικα, Ξυπνάμε στις 6-7 και γυρνάμε από το σχολείο στις 14-15 και διαβάζουμε για φροντιστήρια και πάμε σε άλλες εξωσχολικές δραστηριότητες για να έχουμε παραπάνω εφόδια για την αγορά εργασίας χωρίς να ξέρουμε καν αν θα μας χρησιμεύσουν. Γυρνάμε σπίτι με κεφάλι μαρμελάδα και πρέπει να διαβάσουμε ξανά τα αυριανά μαθήματα και να κάνουμε επαναλήψεις. Και μετά από όλα αυτά ακούμε αρνητικά σχόλια για έναν κακό βαθμό. Μην ξεχνάτε, λοιπόν, ότι οι έφηβοι είναι και αυτοί άνθρωποι, όχι ρομπότ και πρέπει να το σεβαστούν αυτό οι μεγαλύτεροι και αυτή η παραπληγική κοινωνία που ζούμε. Και αν έχω μάθει κάτι ως τώρα είναι ότι είμαστε πρόβατα και κάνουμε ότι μας λένε, ενώ ξέρουμε ότι δεν θα αλλάξει τίποτα, πάντα θα μετράει το μέσον.

Και ζούμε τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας για ένα Σάββατο βράδυ που μπορεί να μην βγούμε γιατί έχουμε διάβασμα. Οθόνες παντού με ανθρώπους που δεν ξέρουν τι θέλουν και ένα λύκειο που τον παίρνει και γέρνει. Κομπλέ!

Τα παραπάνω τα γράφω τώρα στις 14 Οκτωβρίου, 7 μήνες πριν τις εξετάσεις, Σκοπεύω 7 μήνες μετά από αυτές να συνεχίσω το blog γιατί τότε θα έχω σίγουρα και άλλες διαφορετικές απόψεις για αυτές.



Σχόλια